ای خدایی که در برابر احسان به بندگان پاداش نخواهی، و از عطا و بخشش پشیمان نمی‏شوی، ای کسی که مزد بنده خود را بیش از عمل او می‏دهی. نعمتت بی‌استحقاق به بندگان رسد، و عفوت تفضل، و مجازاتت عدالت، و قضایت عین خیر است. اگر بخشش کنی، عطایت را به منت آلوده نکنی و اگر عنایت نکنی، از باب ستم نیست.

آن‏که تو را شکر کند، شکرش کنی؛ در صورتی که خودت آن شکر را به او الهام فرموده‌ای، و هر که تو را بستاید، پاداشش می‏دهی؛ در حالی که آن ستایش را خودت به او تعلیم ‏کرده‌ای. پرده می‏پوشی بر آن که اگر می‏خواستی، رسوایش می‏کردی